pešački trekovi

Dužina trase – 25 km

Ukupni uspon – oko 1250 m

Najniža tačka – 313 m

Najviša tačka – 902 m

Kondiciona težina – 5/10

Tehnička težina – 3/10

Izvori pitke vode- nepoznato

Boracki krs-Crni vrh-Trijeska_13122009

Staza počinje u selu Borač odmah pored crkve. Ide se prvo stazom u smeru severa, prolazi se pored groblja i veoma brzo se dolazi do raskrnice gde treba skrenuti levo ka istoku. Odatle staza vodi pravo i posle nekih 400-ak metara se opet odvaja na levo i natrag u pravcu juga vodi diretno na vrh Boračkog krša (515 m).

Borački krš

Borački krš se prostire sa leve strane Boračke reke, desne pritoke Gruže, na površini od 52 hektara. Čini ga jako strmi, stenoviti i razriveni deo vulkanskog masiva Ješevca (902m). Delovanjem spoljašnjih sila (vode, vetra i topote) od eruptivnih stena dacita i andezita stvoreni su neobični erozivni mikrooblici reljefa – takozvani glavuci – koji pitomoj Gruži daju obeležje divljine. Pomenuti glavuci predstavljaju jedinstven prirodni fenomen u Šumadiji, a ima ih u raznim oblicima poput piramide, kupe, stubova, kule, igle, tornjeva, ploča i nazupčenih grebena.

Veranje po kršu

Sa Boračkog krša se otkriva fenomenalan pogled prema Šumadiji sa posebnim naglaskom na Gružansko jezero koje se nalazi u neposrednoj blizini.

Stene vulkanskog porekla

Sa vrha se istom stazom vraća na dole do raskrsnice gde se opet skreće na levo prema zapadu. Ubrzo se pored zadnjih kuća sela Borač, put nastavlja u pravcu severozapada pored Grčkog potoka čiji tok treba pratiti sledećih 1500 m a onda se lagano odvaja i počinje penjanje uzbrdo prema Giginom lazu.

Pogled na Borački krš sa puta prema Crnom vrhu

Kod Giginog laza treba skrenuti desno i preko njive izaći na drugi šumski put kojim se i dalje u pravcu severa pa onda severozapada dobija na visini. Putem se ide dokle god on postoji, a onda se završni uspon vrši uz padinu koja se neposredno ispod Crnog vrha (902 m) nastavlja na šumu sve do vrha. Pogled sa vrha je dosta zaklonjen okolnim drvećem, a tu je i postavljen repetitor mobilne telefonije, tako da nekih atraktivnih i lepih prizora baš i nema mnogo pa se i ne vredi dugo zadržavati.

Uspon na Crni vrh

Nakon Crnog vrha put se spušta prema severozapadu i preko Malog Crnog vrha i Kamenite kose se dolazi do podnožja vrha Savićevica. Odatle se skreće na levo i šumski put u pravcu severa vodi do Trijeske (736 m). Na vrh se može popeti na dva načina. Prvi i teži je direktno uzbrdo preko stena gde ima i malo elemenata alpinizma, a drugi lakši je stazom koja lagano zavija oko vrha i koja izlazi gore na suprotnu severnu stranu. Trijeska je vrh takođe vulkanskog porekla što se i vidi po veoma interesantnim oblicima stena tokom završnog uspona. Na vrhu se vide ostaci srednjovekovnog utvrđenja, ali na žalost ni sa ovog vrha pogled ne obećava baš mnogo.

Trijeska

Sa vrha se istim putem spušta dole do podnožja odakle se skreće levo na istok i padinom kojom se naglo gubi nekih 250 m visine se dolazi do Grabovićke reke čiji tok treba dalje pratiti. Pored reke uglavnom postoji staza, ali na nekim delovima se gubi, a negde je potrebno i prelaziti preko vode što i ne predstavlja neki poseban problem. Tok reke treba pratiti sledećih 2500 metara, sve dok se ne izađe iz šume. Put se dalje nastavlja putem kroz zaseoke Lunjevica i Grabovica gde se uglavnom dobrim seoskim putevima posle otprilike 4 km dolazi do kuće Norveško-srpskog prijateljstva kod Gornjeg Milanovca. Potrebno je pratiti ucrtan tracklog jer ima dosta ukrštanja puteva i lako je moguće skrenuti na pogrešnu stazu koja bi mogla da odvede direktno do Gornjeg Milanovca, a to bi nepotrebno produžilo pešačenje.

Stazu smo prošli 13-og decembra ove godine, a pretpostavljam kada bi se išlo leti da bi krajolici bili mnogo lepši i živopisniji. Crni vrh, Trijeska i Borački krš su vrhovi planine Ješevac i kao što je već precizirano oni su vulkanskog porekla. Za jedan ovakav treking je potrebno imati dobru planinarsku kondiciju, jer je zbog konfiguracije terena (vrhovi nisu grebenski povezani), neophodno preći solidnu ukupnu visinsku razliku (1250 m u usponu i isto toliko u silasku). Vode u vidu potoka ima svuda unaokolo, a čak mislim da smo naleteli i na jedan izvor, ali nisam siguran u pitkost te vode.Poželjno je poneti dovoljnu zalihu vode posebno u vrelim letnjim mesecima. Ukupno vreme pešačenja zajedno sa usputnim pauzama je iznosilo 9 sati.

Detaljnija priča i ostale fotografije mogu da se pogledaju na sledećem linku:

Borački krš